|
De das is ons grootse inheemse landroofdier en behoort tot de familie van de marterachtigen. Zijn veel kleinere familieleden in Nederland zijn de steenmarter, de boommarter, de bunzing, de hermelijn en de wezel. Veel mensen hebben nog nooit van een das gehoord, laat staan dat ze er een gezien hebben. De meeste dassen die worden gezien zijn verkeerslachtoffers die in de berm naast de weg liggen.
De das is een markante verschijning, met zijn fraaie zwart/wit getekend kop. Door zijn levenswijze en sprookjesachtig voorkomen speelt de das vaak in rol in sprookjes, sages, fabels en kinderverhalen. Daarin speelt de das altijd een aardige lobbes, een trouwe vriend of een redder in nood. In werkelijkheid is het een niet al te slim, onaangepast dier, dat zich desondanks tot op heden staande heeft weten te houden, gedurende eeuwen van wrede vervolging en steeds verder gaande versnippering en veranderingen in zijn leefomgeving.
|
De das is een voor Nederlandse begrippen groot dier, met een karakteristieke zwart/wit tekening op zijn kop. Onderlinge verschillen zijn er nauwelijks. Het is een sterk, gedrongen gebouwd dier, met korte sterke poten. Zijn lichaamsbouw doet denken aan zijn vroegere landgenoot de bruine beer. Ook zijn manier van lopen, een karakteristiek hobbelgangetje, is praktisch hetzelfde. Ze zijn beide zoolgangers. De das heeft aan de voorpoten vijf lange nagels, aan de achterpoten vijf korte.
 | | | Voorpoot van een das |
|
|
De poten, borst en onderbuik hebben kortere zwart/bruine haren, op de rug groeien lange stugge dekharen met daaronder een donzen ondervacht. De zwart/wit gekleurde dekharen geven de das een overwegend grijs uiterlijk. Een mannetjes das is in het veld moeilijk te onderscheiden van een vrouwtje. Zijn kop is iets breder en zijn staart wat dunner. Een vrouwtje heeft een fraaie pluimstaart, waarmee ze haar jongen achter zich aan loodst. Een jonge das is te herkennen aan het formaat en het vaak speelse gedrag. Een jaarling (één jaar oud) is te herkennen aan de gave vacht en de smetteloze witte banen bij de kop.
De zwaarste das, voor zover bekend, is in 2007 gevonden als verkeerslachtoffer in Zuid Limburg. Het dier woog 22 kg, maar dat is uitzonderlijk. In de zomer en herfst bouwen de dassen een onderhuidse vetlaag op, om de winter door te komen. Tegen de winter zijn dassen dan ook zwaarder dan in de lente, wanneer deze vetlaag grotendeels opgesoupeerd is. Een das kan wel vijftien jaar oud worden, maar in Nederland ligt de gemiddelde leeftijd rond de vijf jaar. Dit komt voornamelijk door het relatief grote aantal dassen dat jaarlijks sneuvelt in het verkeer.
tekening Romke Aukema
|
| |
|
